حكاية صبيه

بعد السلام .. بعد التحيه وبعد كل كلام ممكن نبدى بيه

جايه أحكيلكم حكايه عن صبيه صغيره وبشعر أبيض

عشقها ترضى الكريم وتتبع سنة رسوله المصطفى أحمد

ليها طموح زيها زى البنات من سنها

والنجاح والتميز كانوا هما حلمها

وقفت مره فى وش الزمن بتصارع العقبات

يوم يهزموها وألف مره تغلبها بثبات

ومن سكات ...

جه من وراها سهم غادر وانغرس فى ضهرها

سهم مسموم من زمان القهر صفى دمها

لمعت عينيها بنظره عجيبه عجزوا كتير عن فهمها

وبصت على السهم اللى إنغرس فى ليله ضلمه فى قلبها

لقت دموع الدم منه نازفه كتير

والسهم صوت دمعه وأنينه كان جهير

بيقول بحسره  .. "أنا أسف"

مش أنا اللى بيكى كنت غادر

ولو كنت على انى ما انغرس فيكى قادر؟

"كنت أخطأت الهدف"

بصتله نظرة من عاش الحياه وشاف منها القرف

قالتله كلمة صغيره وبحزن جارف

بإيه يفيدنى عذرك إنتَ وجرحى نازف؟

وبينى وبينكم يا أصحابى الجرح فيها كان خطير

وعرق جبينها بينسحب على ضهرها بهدوء كبير

والملح فى عرقها من كتر الشقى كان كتير

مس العرق جرح الصبيه بكل شده وكل لين

كوى الجراح من كتر ملحه اللى زاد ويا السنين

رغم الألم والكى والنار اللى قادت

لكن الصبيه كات عفيه

وعشان كده من طعنها لم ماتت

فضلت تعاند فى الزمن

تحكى الحكايه تغيظه بيها فى السر وفى العلن

ورفعت شعارها وحدها وقالتها كلمه فى دمها

"أيها الزمن الذى أهدانى يوماً سهم غادر

ها أنا ذا يا فتى

فأقذف سهامك كلها لو كنت راجل

فعرق جبينى وملحى فيه على كويها واللهِ قادر"

.

.

.

خلصت حكايتها يا صحاب

وإنتهى وقت الكلام أو حتى العتاب

لكن فى كلمه صغيره وقبل ما نقول الختام

"إعرق كتير منك لها لجل ما تقدر على صد السهام"

وصلوا على سيدنا النبى .. عليه الصلاه

وكل السلام

.

.

.

سلااام